برنامه هفت دهن کجی به نظام!
چند ماه پیش مطلبی نوشتم با عنوان برنامه هفت دهن کجی به نظام که منتشرش نکردم ... دیشب که برنامه هفت را می دیدم تصمیم گرفتم مطلب را بگذارم فقط از این باب که جان بر لب آمده.....
برنامه هفت را همه می شناسیم و شاید آشنا ترین برنامه تلوزیونی برای اهالی سینما باشد و حتی مهمترین! ما و دوستان امروزمان در جبهه انقلاب به راحتی نقدش می کنیم اما برای من آنقدرها هم راحت نبود....
مثالی از میدان نبرد و جنگ مدرن می زنم تا بتوانم بحث خودم را شروع کنم،در جنگ های نظامی یک شیوه ی دشمن برای شناسایی مواضع شما حملات ایذایی است. حمله ایذایی دشمن را اگر نشناسی خودت را لو می دهی. نه اینکه حمله نمایشی و ایذایی راه معمول و همیشگی باشد، نه، ولی زمانی که شناسایی و دیده بانی راه به جایی نبرد یک تاکتیک جایگزین خواهد بود.( به امید غفلت در جبهه ی مقابل)
در حال غفلت آنچه را بروز می دهی که شاید شاهرگ کالبد مواضعت باشد. عنصری از امکانات را لو می دهی که حساس و حیاتی است. آنچه به سختی از تیر رس شناسایی دشمن پنهان داشتی به او می نمایانی، راه نفوذ به حریمت را به او نشان می دهی. کاستی نیروها و ادوات، نقاط قوت و ضعف جبهه خود را آشکارا فریاد میزنی.
این که تصور کنید در عرصه فرهنگ جنگ است و تهاجم فرهنگی وجود دارد و من و شما و امت اسلام در یک آوردگاه به سر می بریم و در این بین حملات دشمن تماماً به قصد تصاحب است و اهداف حملاتِ فرهنگی آنی است و نیارمند دفاع تمام قدِ فی المجلسِ عجله وار کمی حماقت به نطر می رسد...
باید مطمئن بود حمله ایذایی در عرصه پیکار فرهنگی بسیار محتمل تر است تا جنگ نظامی!
گفتم تا بگویم؛ هفتِ سیمای جمهوری اسلامی ایران در خوشبینانه ترین وضعیت، دیده بان حملات ایذایی جبهه ی مقابل فرهنگ انقلابی است. این برنامه را صرفاً یک برنامه نقد تلویزیونی، معرف و حلقه ی واسط تماشاگر و سینما دانستن ( آن هم سینمایی که بارها قبلاً در باب آن سخن گفتیم ) به مثابه غفلتی است ( بخوانید حماقتی است ) به مانند غفلت از حملات ایذایی و نمایشی در میدان نبرد.
عرض شد در بهترین شرایط تصور فوق صادق است (دیده بان حملات ایذایی بودن هفت)؛ در نگاهی دیگر می توان آن را یکی از نمونه های حملات ایذایی به خاکریز فرهنگی ایران اسلامی مان دانست. در دو نگاه متفاوت، دو کارکرد برای این برنامه قابل تعبیر خواهد بود که چندان از هم بعید و دور نیستند.
در نگاه اول که دیده بان حملات ایذایی بودنِ هفت است مهمترین کارکرد این برنامه، رصد میزان تاثیرپذیری مسئولان ومدیران و فعالان فرهنگی و طیف های مختلف مردم از اتفاقات و رویداد های سینمای جمهوری اسلامی ایران است. بدین معنا که هفت موظف است عکس العمل های گروه های پیش گفته در مواجهه با سینما را رصد و ثبت و طبقه بندی نماید که البته نتیجه این رصد و نظاره و ثبت کارکردهای مختلفی دارد که بهترین و جالب ترین آن مشخص نمودن میزان حساسیت به وقایع سینماست!
اینکه در هر مقطع زمانی وضعیت سیاسی و اجتماعی و اعتقادی و در کل وضع فرهنگی به چه صورت است و تهاجمات و برنامه ریزی ها تا چه حد رو به پیشرفت بوده و میزان جبهه گیری ها و شیوه آن به چه صورت است، حساسیت مدیران فرهنگی نسبت به وقایع در چه حدی می باشد و شدت و کیفیت درچه اوضاع و احوالی است.( اینطور بخوانید ؛سطح فهم و درک مدیران فرهنگی و ملت در چه میزان از رشد و حساسیت نسبت به وقایع است)
در این دیده بانی مشخص می شود مهاجمان تا چه حد پیش آمده اند و با توجه به میزان و نوع واکنش ها ، این بار با چه شیوه ای بهتر و بیشتر می توانند پیش بیایند. این که خط قرمز های سیاسی و اجتماعی و اعتقادی تا چه اندازه جابجا شده است. نیروی تدافعی و شیوه ها و ابزارهای دفاع تا چه حد تغییر کرده، رشد یافته و یا به عقب رفته است.
در این نگاه هفت را میتوان دیده بان جبهه مقابل در زمان حملات ایذایی دانست که به ثبت مقاومت ها ، ادوات و حتی موقعیت مواضع دفاعی می پردازد. در این نگاه بعضی از محصولات فرهنگی ( بخوانید ضد فرهنگی ) جبهه ی مقابل، جنبه حمله ایذایی دارد و تنها به جهت تست مواضع ماست و هفت موقعیت دریافت بازخورد ها.
در نگاه دوم ، هفت به نوبه خود حمله ایذایی است به مواضع ما!
هفت با طرح موضوعات خاص مواضع دفاعی مان را آشکار می سازد و هستند کسانی که بازخورد ها و تغییرات خطوط قرمز را ثبت کنند و هر بار با استفاده از نتایج حاصله از این بازخوردها حملات جدیدتری با اهدافی به روز تدارک ببینند.( نمونه ی این نوع نگاه که هنوز تازه است و داغ همین اظهارات جناب مستطاب سعید راد است در افتتاحیه جشنواره ضد فرهنگی فجر امسال در تمجید از اسلافش وثوقی و فردین که قبلا همین ایشان در برنامه هفت به تفصیل در باب این اراذل داد سخن رانده بودند......البته که در برنامه هفت هم گویا جوگیر شده بوده اند......مدیونید غیر از این برداشت کنید .....شاید باید جایزه جوگیر ترین بازیگر ایران به ایشان تعلق گیرد!)
وا اسفا که چه بسیار سخن که از سر غفلت از سوی فعالان فرهنگی و مدیران فرهنگی در برنامه هفت بیان نشده است!
در هر دو نگاه و با یک دید روشن به هر دو کارکرد می توان دریافت که این برنامه نه با هدف اعتلا و پیشرفت سینمای انقلاب بلکه با هدف یافتن روش های تغییرِ جهتِ سینمای انقلاب به سمت سینمای ایران شکل یافته است و چه مضحک است دیدگاهی که این برنامه را چشم بیدار و رصدگر سینمای انقلاب اسلامی می داند و چه تاسف بار دیدگاهی که این برنامه را واسط آشتی ملت با سینمای انقلاب اسلامی می داند. این نگاه بارها و بارها توسط مسئولان سینمای جمهوری اسلامی ایران و مدیران ارشاد مورد تایید قرار گرفتع است. ( جمله تاریخی یکی از مدیران مدبّر! فرهنگی نظام را که از هفت به عنوان یکی از برکات نظام جمهوری اسلامی ایران و انقلاب اسلامی نام برد! _ البته باید خدمت این مدیر عرضه داشت که هفت یکی از فراوان باگ های سیستم فرهنگی ایران اسلامی است که با وجود این که بارها باعث هک شدن سیستم گشته ، هنوز از سوی عالیجنابانِ مدیر، عزّت گذارده می شود)
این نور چشمیِ سینمای ایران اسلامی مان به مانند فرزندی است که به واسطه ی بیماری و ضعف از والدین بابت خلاف هایی که مرتکب شده باج می خواهد .( تاکید می کنم، نه پوزش بلکه باج می خواهد)
امان از مدیران و فعالان فرهنگی که نیاموخته اند که دشمن همیشه حمله نمی کند بلکه گاهی فقط تست می کند تا مواضع جبهه ات را بسنجد.( هفت از نگاهی یکی از تستر های این نظام _ تاکید می کنم نظام _ تهاجم فرهنگی است.)
دشمن گاهی حتی سپر می اندازد...سلاح را با دو دست ادب تقدیم می کند...حتی یاری می دهد جبهه ات را .....این یعنی در این حال از مواضعش خروج کرده ؟ ساده انگاری است اکر فکر کنی دشمن به این آسانی ها از نظام همیشگی اش خارج می شود و گاف می دهد که تو امتیاز بگیری! ( این گویا تخصص اصحاب فرهنگ ماست!)
در هر دو رویکرد، هفت نوعی دهن کجی به نظام محسوب می شود. برنامه ای که در آن در کمال آرامش و متانت ( بخوانید وقاحت و جسارت ) پیش روی های خود در خاکریزهای فرهنگی نظام اسلامی مان را به نمایش می گذارند.
امثال این برنامه مسئله امنیت ملی است.( شاید به نگارنده خواهی گفت ؛ خیلی جدی گرفتی! )
با تقدیم احترامات فائقه! احمقانه است اگر مسئله ی فرهنگ را جزء امنیت ملی نظام ندانیم. احمقانه است سینما را جزء فرهنگ ساز انقلاب اسلامی مان ندانیم.( بماند بعضی از فیلم هایی که در این مملکت اسلامی ساخته می شود مستقیم اساس و پایه های اسلام و انقلاب و نظام حاکم بر ایران را هدف قرار می دهد .) آن هم در شرایطی که چشمان رصد گر مهاجمان فرهنگی شبانه روز در حال نظاره کردن مقاومت انقلاب است و هرجا که این مقاومت شکسته شود و احتمال شکسته شدن برود، آن جاست نقطه رهایی مهاجم.
برای مهاجم فرهنگی عقب رفتن ها همان نقطه پیروزیست. بسیار دشمن که شاد گشته به واسطه قدم های کوچک عقب گردمان.
کاش مدیران و فعالان فرهنگی می دانستند خطرناک تر از گرفتن حقیقی و ظاهری خاکریز های فرهنگی مان امیدوار شدن دشمن است به دست اندازی....
با عرض سلام
یکی سوال دارم:
آیا فقط وقتی افراد موافق ما فکر و عمل می کنند درست است و یا ممکن است آنچه درست است بازه وسیعی را در بر بگیرد هم فکر و عمل ما را شامل شود و هم فکر و عمل دیگری را...
متن طولانی کم مثال شما به مثابه نوعی تک بعدی نگری به این برنامه بود.
موضع فکری من اتفاقا با شما تا حدودی یکی است اما من هفت را نه تنها مضر نمی دانم بلکه به نظرم بسیار خوب و مفید ظاهر شده است.
گبرلو، سردبیر این برنامه یکی از افرادی است که به خوبی رسانه را می شناسد و از آن کمال استفاده را می کند.
گاهی اینکه به مخالفین خود اجازه صحبت بدهیم، نوعی حرکت تکنیکی انجام داده ایم...
به گمانم شما کمی تک بعدی نگاه می کنید...
من از شما انتظار پاسخ ندارم اما متوقعم که روی این چند نگاشته بنده، کمی.. فقط کمی تامل بفرمایید.
سپاسگزارم.