«چه خوبه که برگشتی» انهدام سینمای مهرجویی است

برنامه سینمای «هفت» جمعه شب ۳۱ خردادماه به نقد و بررسی فیلم سینمایی «چه خوبه که برگشتی» داریوش مهرجویی با حضور خسرو نقیبی و رضا درستکار به عنوان کارشناسان برنامه و بدون حضور داریوش مهرجویی کارگردان فیلم پرداخت. 

در ابتدای این بحث درستکار با اشاره به اینکه جایگاه مهرجویی در سینمای ایران جایگاه بسیار بالایی است عنوان کرد: مهرجویی را باید در دفعات حضورش در سینما تعریف کرد و به اعتبار فیلم هایی که ساخته جایگاهش را در نظر گرفت. جایگاه مهرجویی غیرقابل انکار است. وی آنقدر با آثاری که ساخته در سینمای ایران تاثیرگذار بوده که با ساخت این فیلم آخر نمی توان در مورد او نظر داد.

«چه خوبه که برگشتی» انهدام سینمای مهرجویی است

وی ادامه داد: شاید شاخص ترین فیلمی که مهرجویی در طول دهه گذشته و با حال و هوای جدیدش ساخته «مهمان مامان» باشد. این سینما سینمای کمّی‌گرا است که به دنبال جذب مخاطب می رود و رفته رفته جایگاه خودش را هم از دست خواهد داد. «چه خوبه که برگشتی» انهدام سینمای مهرجویی است. در این فیلم به کل همه چیز را از دست می دهیم. با تمام احترامی که برای سینمای این کارگردان قائل هستم دیگر ردی از مهرجویی در این فیلم نمی بینیم و با اثری با ساختار و شاکله ای ضعیف روبرو هستیم.

درستکار یادآور شد: این فیلم ساختمان قوی و محکمی ندارد و اصلاً در خدمت درام نیست. در این اثر حتی شاهد یک قاب بندی درست نیز نیستیم. اگر فیلم را با «اجاره نشین ها» مقایسه کنیم به ضعف های فیلم بیشتر پی خواهیم برد.

خسرو نقیبی در ادامه این بحث عنوان کرد: مهرجویی از آغاز دهه ۸۰ ساختاری آسان تر برای کارهایش انتخاب کرده که من خیلی جاهایش را دوست ندارم و به نظرم این آزمون و خطا بیشتر به سمت خطا پیش رفته است.  مهرجویی به سمت سینمایی از جنس هجو حرکت کرده و به ابزورد گرایش پیدا کرده است. بهترین کارهای مهرجویی آثار اقتباسی او بوده اند که می توان از “سارا”، “پری” و “گاو” نام برد.

وی ادامه داد: فیلم «چه خوبه که برگشتی» اصلاً ادامه مسیر قبلی مهرجویی نیست. اتفاقاً این بار همه خمیرمایه در خدمت یک بستر مناسب قرار گرفته و قصه ای که گلی ترقی بر اساس داستان گوگول نوشته متریال لازم را در اختیار مهرجویی قرار داده است. شوخی های فیلم به ابزورد نزدیک هستند که بین شوخی های روشنفکری و عامه‌پسند در نوسانند. قاب‌بندی‌های فیلم نیز به درستی رعایت شده است. مطمئناً حواس مهرجویی به جاهایی بوده که ما فکرش را هم نمی کنیم چون همه می دانیم او اصول را به درستی می شناسد.

درستکار در جواب عنوان کرد: هر جا ما نمی توانیم مقصودمان را بیان کنیم می گوییم فیلم ابزورد است در حالی که شلختگی و از هم پاشیدگی در این فیلم موج می زند و این ربطی به ابزورد ندارد. قرار نیست برای نشان دادن از هم پاشیدگی قشری از طبقه متوسط فیلم را هم از هم گسیخته بسازیم. این کار از لحاظ ساختاری حتی از فیلم «الماس ۳۳» اولین فیلم مهرجویی هم ضعیف تر است.

نقیبی در پایان این بخش عنوان کرد: من منافاتی با ایده “دم را غنیمت است” که این روزها مهرجویی آن را به کار می برد و همچنین تفکر ابزورد نمی بینم. در فیلم همه نشانه های کمدی وجود دارد و قرار است مخاطب از دیدن این شخصیت ها و روابط شان بخندد. این فیلم را نباید در راستای آثار دهه ۸۰ مهرجویی دید بلکه  باید این کار را به عنوان یک  کمدی ابزورد و فارغ از اینکه داریوش مهرجویی آن را ساخته تماشا کرد.

منبع: خبرگزاری مهر