عبادت و دعا 1-1

بسم اللّه الرحمن الرحیم

با عرض سلام خدمت دوستان 

طاعات و عباداتتون قبول درگاه حق

به دلیل اینکه به ایام ماه مبارک قرار داریم و عطر لیالی قدر به مشاممان می رسد، از مباحث شهید بزرگوار، استاد مطهری ذیل مبحث «عبادت و دعا» برای شما ارجمندان قرار می دهیم. انشاءالله که با آمادگی بیشتر به استقبال شبهای گرانقدر برویم.

عبادت و دعا 1-1

 

کلمه ی «احیاء»

      احیا یعنی زنده کردن در مقابله اماته که به معنی "میراندن" است.  شب زنده آن شبی است که که انسان تمام یا پاسی از شب از آن شب را به یاد خدا سپر میکند  و راز  و نیاز کند.

شب مرده آن شبی است که انسان تمام آن شب را با غفلت و فراموشی ذات مقدس  پروردگار سر ببرد.

ممکن است کسی خیال کند این یک تعبیر مجازی است شب که زنده و مرده ندارد. شب تعدادی از نیمکره  زمین است که ما بر روی آن زندگی میکنیم و مواجه با خورشید نیست.

ولی کسی که میگوید ‌‌‌‌(احیا) شب زنده نگه داشتن است  مقصودش این نیست که این قطعه را شما زنده نگه دارید مقصود زنده نگهداشتن خود شماست در این قطعه از زمان.

ما خیال میکنیم زمان یک چیز است زمان که همه ما داخل آن قرار گرفته ایم در صورتیکه آن زمان زمین است.

زمان ما یک حقیقتی است متحد با وجود خود ما، از ما منفک و جدا نیست.چون وجود انسان یک وجود متحرک و سیال و متغیر است، یک زمان در درون خودمان داریم، گل و درخت و سنگ هم یک زمان در درون خودشان دارند، و زمانی که در درون هرچیزی هست عین وجود آن چیز است حال که این مطلب را دانستیم معنی احیا و شب قدر را می دانیم. هرکداممان آن زمانی که در درون ماست زنده نگه داریم. آن همان خود ما هستیم ، پس شب خود را زنده نگه داریم، یعنی خودمان یک شب واقعا زنده باشیم،نه اینکه مرده زندگی کنیم. در اخبار و احادیث آمده که در روز قیامت، گذشته انسان به صورت موجودی که سیاه یا سفید است نشان می دهند. آن ساعای که کار مفید انجام داده ساعات نورانی توست، اما آن ساعتی که غافل بوده ای غرق در شهره بودخه ای و خلاف رضای خدا قدم برداشتی، آنها دوران تیرگی و تاریکی عمر توست؛ این زمان عمر توست. 

روح عبادت، یاد خدا

روح عبادت یاد پروردگار است. روح عبادت این است که انسان وقتی که عبادت می کند، نمازی می خواند، دعایی می کند و هر عملی که انجام می دهد، دلش به یاد خدای خودش زنده باشد: وَ أَقِمِ اَلصَّلاةَ لِذِکْرِی. قرآن می گوید نماز را بپا بدار، برای چه؟ برای اینکه به یاد من باشی. و در جای دیگر قرآن کریم می فرماید: إِنَّ اَلصَّلاةَ تَنْهی عَنِ اَلْفَحْشاءِ وَ اَلْمُنْکَرِ وَ لَذِکْرُ اَللّهِ أَکْبَرُ . در این آیه خاصیت نماز ذکر می شود، البته نماز حقیقی، نماز واقعی، نمازی که با شرایط و آداب صحیح صورت گرفته باشد. می فرماید اگر واقعاً انسان نمازخوان باشد و نمازِ درست بخواند خود نماز جلو انسان را از کار زشت و منکرات می گیرد. محال است که انسان نماز درست و مقبول بخواند و اهل دروغ، غیبت کردن باشد و شرافتش به او اجازه بدهد که دنبال شراب برود، دنبال فحشاء و کار زشت دیگری برود. این، خاصیت نماز است که انسان را به سوی عالم نورانیت می کشاند.

حدیثی از امام صادق علیه السلام

امام صادق به فضیل فرمود: یا فُضَیلُ اَلْعُبودِیَّةُ جَوْهَرَةٌ کُنْهُهَا الرُّبوبِیَّةُ ؛ فضیل! آیا تو می دانی که عبودیت چیست؟ آیا می دانی عبودیت چه گوهری است؟ عبودیت گوهری است که ظاهرش عبودیت است و کنه و نهایت و باطنش، آخرین منزل و هدف و مقصدش ربوبیت است.

کلمه ی «ربّ» یعنی خداوندگار، صاحب. ما به خدا هم که می گوییم رَبّ، از باب اینکه خداوندگار و صاحب حقیقی تمام عالم و تمام عالمهاست. می گوییم: اَلْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ اَلْعالَمِینَ *سپاس خدای را که خداوندگار و صاحب است، صاحب تمام عالمها.

اصل معنی «ربّ» یعنی صاحب و خداوندگار، و ربوبیّت یعنی خداوندگاری نه خدایی. فرق است میان خدایی و خداوندگاری. هر کسی مالک هر چیزی که هست، ربّ و خداوندگار آن چیز هم هست.

حال معنی این حدیث چیست که امام فرمود عبودیت یک جوهره ای است که نهایت و کُنهش ربوبیّت است. نکته ی بسیار جالبی است. عبودیت، بندگی خدا خاصیتش این است که هرچه انسان راه بندگی خدا را بیشتر طی کند بر تصاحب و قدرت و خداوندگاری اش افزوده می شود، چطور؟ در ادامه بسطش می دهم.

التماس دعای فرج...