اندر حکایت هفته دفاع مقدس...
وقتی که سِنت به آن موقع ها -که حَوّل حالِنای کشور بوده- قد نمی دهد، تاریخ را می خوانی، اگر کمی اعتقادات دینی هم داشته باشی با کمی تحقیق و تأمل، به این نتیجه میرسی که انقلابی که در کشورت رخ داده حق بوده و- کمی بعد- حمله ای به کشورت شده و مردانی به امر ولی، برای دفاع رفته اند نیز محق.
وقتی که هر ساله فقط قرار است یک هفته و فقط یک هفته را به هشت سال رشادت ها اختصاص دهند-ونه بالا و پایین های زندگی بعد از آن را- و بعد که یاد نقش رسانه در کلام رهبرت می افتی1 و پی آن میروی تا ببینی رسانه سهمش را چگونه ادا می کند ممکن است به این نتایج دست یابی:
مسئولانی که «مقام معظم رهبری» گویان در راستای امرولی و در سال «اقتصادو فرهنگ» عزم خود را جزم کرده اند تا گوی سبقت را از مدیر دیگر بربایند و کنداکتور برنامه هایشان را به شدت پر کنند!
رسانه ملی، که جشنواره فجر ارشاد را به باد انتقاد می گیرد، خود می شود بازپخش همان...
از ملکه و ضدگلوله و سریال های فاخر-به زعم مدیران- بگذریم به معراجی ها می رسیم که پس از نسخه سینمایی همان! حالا نسخه تلویزیونی اش هرشب شده قوزی بالای همه آن قوزها!
زمانیکه تیتراژش شروع می شود قلب آدمی را به تپش می اندازد که امشب به بهانه جذب اکثریت و پایان خوش قسمت آخر، قرار است کدام یک از ابعاد اعتقادی به باد سخره گرفته شوند. که آن خود بحث مفصلی دارد که شرحش بماند برای وقتی که شاید هیچ وقت منتشر نگردد.
دو گزاره دیگر را نیز به موارد بالا اضافه کنید؛
یکی یاوه گویی های کارگردان نورچشمی و جشنواره ای که هرچه بخواهد می گوید و دیگری مسئولانی که می دوند تا با همان دستی که 34 سال پیش جوانان مان را پرپر کردند و نیروهای انقلاب را ازمان گرفتند-به زور هم که شده- توافق کنند.
با تمامی این اوصاف وقتی از خیابان که این روزها از یُمن دفاع مقدس، مزین به رخسار شهیدان گردیده-که این هم تنها تدبیر برخی مدیران جهت فرهنگسازی دفاع مقدس است-رویم نمی شود به چهره شان نگاه کنم؛ نمی شود که نمی شود که نمی شود....
و فعلا فقط باید گفت: «شهدا شرمنده ایم...»
متن زیبا و تاثیر گذاری بود.
دفاع مقدس ، دفاعی بود که مدافعان حقیقی آن یا در خاک آرمیدند و به شوق پرواز حتی به فکر دفاع از عملکرد خود نبودند یا اینکه در آسایشگاههای جانبازان شیمیایی و قطع نخایی و موجی روزگار میگذرانند. و از آن قافله ی نور تنها یکی و تنهای تنها یکی مانده که از همه ی آنچه بود و انجام شد دفاع میکند . رهبری که در بین ملاقاتهایش ملاقاتش با همراهان دوران دفاع کاملا متفاوت است ، ملاقاتی که او به سوی یارانش پر میگشاید و با شوق دست محبتی که در خود نشانی از آن دوران مقدس دارد را بر سر روی یاران جانباز خود میکشد.
دفاع مقدس ، دفاعی است مقتدرانه ومظلوم ، مقتدرانه چون همه ی جهان استکبار را به زانو در آورد و با دست خالی همه ی تکنولوژی غرب را در هم کوبید و مظلوم است چون به اصطلاح هنرمندان مدافعش ، موج مرده میسازند واز ارتفاع پست می گویند و با مذاکره ی با غرب زدگان چمران را در حصاری کوچکتر از چ در ذهن نسل سوم و چهارم محصور میکنند.
اما خیالتان نباشد، همانطور که در آن دوران بچه های جنگ خیالشان نبود که کسی می فهمد یا نمیفهمد ، خیالشان نبود که تنها چهار درصد واجدین شرایط رفتن و سینه سپر کردند . خیالتان نباشد خورشید می تابد و خفاش تاب نمی آورد . این جیغ های بنفش و این یاوه های پرت و پلا که هر بار از حلقوم کثیفی رخ می نماید متعلق به مدتی است کوتاه ، خورشید می تابد و خفاش تاب نمی آورد .
هر چه کردند که شهید و شهادت بخاطر نیاید نشدو هر چه خواستند اثری از او نماند ، نشد . مدافع حریم شهدا امروز مردیست که فرهنگ ایثار و شهادت را از ایران فراتر برده و سربازانی همت گونه رادر لبنان و بحرین و عراق و سوریه پرورانده است .
خیالتان راحت ، تنها وظیفه ی من و تو این است که راهشان را درخودمان ایجاد کنیم و در رفتارمان تجلی بخشیم .